08/27/18

KRZYWE ZWIERCIADŁA


Pamiętacie zapewne gabinet krzywych luster w Lunaparku. Albo nęcące ogromne kałuże, do których chciało się wejść, bo za ich taflą z pewnością musiało coś jeszcze być. Odbicia lustrzane działają na dzieci hipnotyzująco! Odzwierciedlają ich ruch, dają sensoryczne doznania i budują czarowny klimat kilku równoległych światów, do których pragnie się wejść!

Dlaczego odbicia na wklęsłych powierzchniach są do góry nogami, a na wypukłych nie? Czy można powiększać oraz zniekształcać przedmioty i twarze, kiedy obejrzymy je przez naczynia wypełnione wodą? Jak ustawić lusterka, by w połączeniu z innymi lustrami odbijały tysiące odbić w nieskończoność? Taka cudotwórczość to eksploracja, radosne wzruszenia, zaspokajanie potrzeby magii i odkrywanie własnego ja.

Zajęcia 

Na zajęciach przykładamy lusterka do wszystkiego! Mogą to być ilustracje ze sztuką optyczną, pocztówki z krajobrazami, czy stare fotografie portretowe. Robimy na nich załamania i zniekształcenia tak, by fantazyjnie odbijały przedmioty i rzeczywistość. Ustawiamy kilka luster w taki sposób, by uzyskać efekt kalejdoskopu lub niezliczoną ilość lustrzanych odbić.

Patrzymy na świat przez zakrzywione szkiełka, zbite lustra, naczynia wypełnione wodą, szklane wielobarwne klosze lamp, zniekształcone wazony i pokruszone lusterka! Rzeczywistość odbijamy w łyżkach, szkłach o nietypowych kształtach i metalowych przedmiotach.

Lustra zanurzamy w wodzie i przyglądamy się swoim odbiciom lustrzanym przykrytych taflą wody, która faluje, drży i tworzy zniekształcenia tego, co widzimy.

Malujemy na lustrze farbami wodnymi lub gwaszami, zlewając ze sobą kolory. Na ścianie odbijamy lusterkami ‚zajączki’ - refleksy świetlne, bawiąc się słońcem i odbiciem lustrzanym.  

Robimy zdjęcia naszych twarzy i części ciała w efekcie nietypowych załamań i odbić z lustra lub zdjęcia zniekształceń twarzy, które widzimy, patrząc na nie przez naczynia wypełnione płynami.

Ustawiamy lustra w rogach na podłodze pod pewnym kątem, by odbijały sufit i ściany, tworząc wrażenie wielkiej przestrzeni, dającej uniesienia i fantazjowanie. Na dworze natomiast układamy lustra na trawie, by odbijały się w ich tafli chmury - zaglądamy w nie, wyobrażając sobie, że niebo jest jednocześnie nad nami i pod nami.

Na powierzchni luster układamy przedmioty (np. szklane naczynia z kolorowymi płynami, transparentne kolorowe kamyczki, małe lusterka, kolorowe pudełka itp.), tworząc wrażenie dodatkowej, tak samo wyglądającej odbitej przestrzeni, pod naszą taflą lustra.
Rozmnażamy światło, kombinując z lusterkami tak, by stworzyły jak najwięcej odbić zapalonej żarówki lub świeczki.

Na lustra nakładamy kolorowe prześwitujące plexi, tworząc bajeczne filtry odbić lustrzanych. Robimy kabiny z lustrzanych załamanych ścian. Zawieszamy w nich mini instalacje, składające się z ozdób, kolorowych światełek i błyskotek - tworzymy tak magiczne konstrukcje z wielobarwną mozaiką i milionem odbić kolorowych światełek.

Inspiracje 


John Seven, Dana Trippe, Yayoi Kusama, Vojin Bakić, Jerzy Rosołowicz, Anish Kapoor, Jeff Koons, „Zajączek z rozbitego lusterka” - Helena Bechlerowa, Koji Kamoji, Leon Tarasewicz, Jeppe Hein, Dmitri Obergfell, Isa Genzken, Shirin Abedinirad, Jack Storms, Lori Hersberger, Elin Hansdottir, Lilah Fowler, Kana Tanaka, Vasa Mihich, Mona Morales-Schildt, Daniel Buren, Sharone Poole,  Steve Purnell, Isabelle Jobard, Juan Devillalba, John Nicholson.